77

Bildim bileli bir yerlerde bir yanlışlık var.

Kendimi anlayamadığımı düşündüğüm dönemlerde insanları anlamaya çalışmayı bırakmıştım. Öylesinin daha huzurlu ve daha gerilimsiz günler olacağını sanmıştım. Elbette öyle olmadı. İnsanların bencilliği ve ukalalığı ayak bağı olmaktan geri kalmadı. İnsanların kalbi bencilliklerinden görünemez oldu. Bencillikleriyle beraber sorumsuzlukları da aldı başını gitti.

Bunlar olurken zamanla kendi yaşamımdan soyutlandım. Ne ara nasıl oldu bilmiyorum ama sanki kumandayı başkasına kaptırdım ve ardından büyük bir sessizliğe gömüldüm. Ancak yine reset atma dönemine geldim. Kimseye tahammül edemediğim günleri geçiriyorum. Nefes almasının bile beni rahatsız ettiği insanlara hapsolmanın depresyonunu yaşıyorum.

Hatırlayamadığım ama her gece beni uyandıran kabuslarım devam ediyor. Artık bunu da yaşadığım iç huzursuzluğa bağlayarak nedenini açıklayabiliyorum. Bu iyi bir şey. Yani yaşadığın her ne zıkkımsa bunun nedenini bilmen iyi bir şey. Çünkü kontrolünü elimden kaçırdığım ve nedenini bilmeden belirsizliğe sürüklendiğim her şeyden nefret ediyorum. Nedenini bilerek içimi rahatlatıyor, sırtımı sıvazlıyorum.

Tüm gün battaniyeye gömülerek yattım ve bir türlü yatağı terk edemedim. İçtiğim beş tane Arveles’in de bünyemi alt üst ettiğini kabul etmem gerekir. Ne film izleyebildim ne kitap okuyabildim. Hiçbir şeye odaklanamadım. Sadece yatıp müzik dinledim. Ağrıyan her yanımı kesip atmak istiyorum. Zaten kapıda kar, buz gibi hava ve bir de geçmeyen ağrılar. Allah kahretsin ya.

Kötü günler geçirdiğim gibi elbette güzel günler de geçiriyorum. Ama buraya gelip hoppidi hoppidi size anlatamıyorum. Merak etmeyiniz, ben çok iyiyim. Mailleriniz beni çok mutlu ediyor. Gönderdiğiniz şarkıları çok seviyorum. Bazılarınızın hikayelerini ağlayarak okuyorum. Bazılarınıza çok kızıyorum. Hatta bazılarınıza küsüyorum. Ancak beni özlemiyorsunuz diye trip attığım için sizin bana kızmanıza bayılıyorum. Her gece şarap içip içip sizlerle sabahladığım günleri özledim. Beni bir siz anlıyorsunuz.

Tüm sitemlerinizde ve yakarışlarınızda baştan sona kadar haklısınız. Kendisini çok yoğun sanan, oradan oraya bir haltlar için koşturduğunu düşünen ve kendisine zaman ayırmak istemeyecek kadar endişeli olan sefil bir insan oldum. Haklısınız.

Kırmızı balonlarımla size koşarak geldiğim günleri özlüyorum.

Sizleri ihmal etsem de beni sevin. Çünkü hala bloggerdan bozma yazar bozuntusundan daha çok; küçük bir kız çocuğuyum.