bazenöyleolur

Kendimi bile çizmiştim kahraman olurum umuduyla.

janvier 2016 Arşiv

Biraz da bu taraflara..

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=Yv6_kKzvAdc?hl=en"><img src="https://i0.wp.com/www.bazenoyleolur.com/wp-content/plugins/images/play-tub.png" alt="Play" style="border:0px;" data-recalc-dims="1" /></a>

.
Başlangıçların sonları, sonların da başlangıçları var diye kendimi kandırıyorum. Aynı kapıya giden onca dönemeçli yol birbirine dolanıyor. Ben hala neyi ne zaman yapacağımı kestiremiyorum. Planlamaya başladığım zaman zaten her şey elime yüzüme bulaşıyor. Hangi sonun başlangıçlarında bıraktım kendimi? Nerede o beklenen başlangıçlar?

Bilemiyorsun değil mi? Ben de bilemiyorum. Çoğu zaman tası tarağı toplayıp çekip gitme isteği ile yanıp tutuşuyorum. Daha nereye gideyim ulan daha ne yapayım diye kendime sinirleniyorum. Elden bir şey gelmiyor. İşte elden bir şey gelmediği anda tirbuşonu bulup açıyorum şarkıyı. Sanki böyle daha her şey yolunda gibi. Biraz da bu taraflara doğru yudumlayalım.

Kırmızı battaniyemin altına girip bitap düşene kadar ağlamak istiyorum. Nedeni yok. Çünkü gözyaşı çok asildir. Dünümüzü bugünümüze katıp beraber ağlayalım istiyorum. Çok şey istiyor olamam. İnsan sevdiklerini özlüyor. Çok özlüyorum be sevgili okur.

Ayak üstü atıştırmalık bir öğle yemeğinden daha çok, özenle hazırlanmış bir akşam yemeği gibi sıcak olan adam yine hayatımda.

Öylece aldım ve sımsıkı sarıldım.

Sonra her şey geçmesin.