bazenöyleolur

Kendimi bile çizmiştim kahraman olurum umuduyla.

novembre 2013 Arşiv

Hiçbir şey

blt

İzmit’in kasvetli sabahlarına gözlerimi açtığım zamanlar, içimde hep derin bir sızı birikiyor. Tarif edemediğim ve nedenini bilmediğim bir hüzün en kırılgan noktalarımdan sarmalıyor. Dokunsam sanki orada ama yaklaşsam göremiyorum. Ben de o zaman her şeyi bir kenara bırakıp o günü ölü kabul ediyorum.

Ölü numarası yapmak istiyorum. Sadece günü değil kendimi de kaybetmek istiyorum. Nedendir hala bilmiyorum günlerdir kabus görüp uykudan sıçrayarak uyanıyorum. Ne gördüğümü hatırlamıyorum. Sadece hep bir korku ve sıçrayış aklımda kalıyor. Bilinçaltıma sen neler karıştırıyorsun diye sormak istiyorum ama aldığım cevaptan hoşnut olamama ihtimalim beni endişelendiriyor. O yüzden ben sormuyorum, o da anlatmıyor. Kendi aramızda gizli saklı anlaşmalar yapıyoruz.

Kabusları bir kenara bırakırsak yine düzensizliğe yelken açtım. Ne zaman uyuyorum, ne zaman uyanıyorum ve hangi ara yemek yiyorum bilmiyorum. Hepsi birbirine girdi ve bir türlü düzene girmek istemiyorlar. Halbuki sabah gözlerimi dinç bir şekilde açıp güzelce kahvaltımı yapsam ardından biraz yürüyüş sonra öğle yemeği ve sonra da akşam yemeği ile günü bitirsem ne güzel olurdu. Hatta bazı gecelere sıcak çikolata ile bazı gecelere de sahlep ile son verebilirim.

Günün yorgunluğunu biraz müzik, biraz sıcak çikolata ve biraz da kitap ile bitirmek istiyorum ama artık ne ara bittiğini bile bilmiyorum. Kafamı koyduğum yerde uyuyakalıyor, bir kaçış sezonuna giriyorum. Otobüste uyuma modalarım başladı. Bir gün gözlerimi bambaşka bir yerde açacağım ve panik bir halde kendime bağırıp duracağım. Bilmiyorum, her şey olabilir.

Gideyim de biraz Beirut dinleyeyim.

Siz de hiç beni özlemeyin tamam mı?

Çok şey yapmam gerekirken hiçbir şey yapmıyorum.
Hep biraz boşvermişlik, biraz sıkıntı ve az biraz da serserilik var.

Sonun Başı

Çok şey vardı yine.
Eskisinden belki farklı, belki de tam olarak aynı.
Hiçbir şey değişmiyor.
Yine anlamsız  ve gereksiz onca kelime.
Bu sıralamada bir yanlışlık var.
Sıfırlanmıyor.
Hep bir eksik.
Konuşmak istemiyorum.
Anlamıyorlar.
Hepsini boğazıma dizip bırakıyorlar.
Kusuyorum.
Uzaklarda bir yerde.
Yerler çok yanlış.
Nefes almakta bu kadar zorlanmamalıyım.
O hâlde gideyim.
Durumun vahameti bazen korkutabiliyor.
Neyse ki kaçmak çok güzel bir şey.

Hissizleşme Derinliği

anladım

Sabahları kalkıyorsun, günü kovalıyorsun ve akşam gelip biraz internette geziniyorsun. Araya renk olsun diye birkaç kitap, birkaç film katıyorsun. Biraz daha ilginçleştirmek istersen şehir değiştiriyorsun. O da olmadı sahile iniyorsun. Ama ne olursa olsun gece başını yastığa koyduğun zaman koca bir hiçlik duygusuna bürünüyorsun. Zamanla hiçlik hissizliğe karışıyor ve sen nerede neyi kaçırdığını bile anlamıyorsun.

Hafızanı zorlamaya başlıyorsun. Saçlarını her sabah kırmızı renkli tarakla mı yoksa mavi tarakla mı tarıyordun anımsamıyorsun. Acaba kırmızı ile bordo arasındaki ruj mu her günkü rujundu yoksa elin hangisine giden miydi? Alışkanlıklar alıp başını giderken aslında hangisi senin seçimindi hiç düşünüp tartıştın mı? Her gün yaptığın aynılaşmış onca şey birer alışkanlıktan öte hiçbir şey değilse orada durup biraz değişiklikler yapmak istemez miydin?

Çok düşünme. Çünkü her tartışmanın sonucunda yine aynı cevap yaşanacak. Sen isyan ettiğin, bıktığın, şikayet ettiğin ne varsa her sabah uyandığında onları yapmaya başlayacaksın. Üzülme, eğer gerçekten istersen bir şeyler farklılaşabilir. Bir şeylerin değişmesi senin onu ne kadar çok değişmesini istemenle doğru orantılı olarak artıyor. Her ne kadar içler dışlar çarpımında araya birçok tutku ve arzu girse de alışkanlıklar değişebiliyor.

Çok düşünme. Çünkü ne zaman çok düşünmeye başlarsan hiçbir şey olmuyor. Harekete geç. Belki de hayatının en önemli iki kelimesi bu olmalıydı. Bir yerlerde eğer yanlış yaptığını düşünüyorsan bu yüzden olabilir. Harekete geçmeye başlamak ve üşenmek arasında kaybolup gidiyorsun. Adım atacağın anlarda durup bekliyorsun. Bekleme. Hepsi bu.

Kafan karışıyor tahmin edebiliyorum. Alışkanlıklarına bile güvenemiyorsun. Yeri geliyor kendine güvenemiyorsun. Bir şeye güven. Bu her ne olursa olsun ona inan. Tutku olur, bir adam olur, bir kadın olur. Sımsıkılı sarılıp her şey geçti dediğinde geçeceğini inandığın bir dayanağa tutun. Yeri gelecek en çok canını o acıtacak diyenler olacaktır. Doğruluğu kadar genellemesi de çok yanlış olabilir; bu hataya düşme.

Hayat tuhaf. Hissizlik denizinde boğarken, hiçlik okyanusunda yelken açtırıyor.

– Anladın mı Tuğba?

– Anladım Tuğba.

Mevsim Kış

YYzqlRR

 

Bazı sabahlar, uyanmak istemezsin. Uyanırsın o zaman da yataktan çıkmak istemezsin. Bir sağa bir sola dönersin, eline telefonu alır maillerine bakarsın. Biraz twittera, biraz facebooka, biraz haberlere bakayım derken saati akşam edersin. Akşam oldu ya bu saatten sonra da ne yapacağım diyerek yatağa iyice gömülürsün. Çünkü mevsimlerden kış!

Birkaç gündür canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Dönem dönem hiçbir şey yapmak istemediğimi az çok biliyorsunuz artık. Bu benim için bir hastalık ve şu günlerde bu hastalıktan ölmek üzereyim. Havalar erken kararmaya başladı, gözlerimi yağmurlu sabahlara açmaya başladım. Evet, artık kış kendisini gösteriyor. Ama ben hazır değilim. Hiç hazır değilim.

Sabahları ceket mi giysem hırka mı giysem, kalın mı giysem ince mi giysem kafa karışıklığını yaşarken gayet mutluydum. Akşamları hafif içime soğuk işleyerek eve koşmaya razıydım. Razı olmadığım tek şey kış mevsimi. Sevemedim, sevemiyorum. İçimdeki tüm enerjiyi sömürüyor. Yağmuru ve kar yağmasını sevsem de hatta karda çocuklar gibi hoplayıp zıplasam da bunu düzenli olarak aylarca yaşamayı sevmiyorum.

Güneş ışınları odamdan içeri süzülseydi, her yer yeşil olsaydı ve çiçek kokuları burnuma gelseydi o zaman bu sabah çok daha farklı olabilirdi. Hazırlanmak ve dışarı çıkmak bu kadar zor olmazdı. Şimdi ise her gün hasta olma bahaneleri arıyor ve evden çıkmamak için türlü türlü sebepler üretiyorum. Hiçbiri de tutmuyor, daire kapısını sert bir şekilde kapatarak evimi terk etmek zorunda kalıyorum. Güzel bir gün olacak diyerek apartmandan adım atıyorum ama tüm pislikleri ardımda bırakmaya çalışarak evime geri dönüyorum. Sakinleşiyorum ve her şeyi mevsimin üzerine atıyorum. Mevsimlerden bahar olsaydı her şeyle savaşabilecek enerjiye sahip olurdum.

Bu mevsimin sevdiğim yanı yok mu diye kendime soruyorum. Sahlep diyorum. Bol tarçınlı. Soğuk içimi titretirken, iki elimin arasına aldığım sahlep ile avuçlarımı ısıtmaya çalışırken dost muhabbetine kendimi kaptırmamdan daha güzel hiçbir şey yok. Hele ki soğuğu hissetmeyecek kadar keyifliyse sohbet; günlerden ne olduğu ya da mevsimlerden ne olduğu hiç önemli değil. Önemli olan bol tarçınlı sahlep eşliğinde iliklerime kadar kış sıcaklığını yaşamak.

Kış sıcaklığını size yaşatamasam da yazının başındaki şarkıyı hediye ediyorum. Çok sevin. Sizi terk etmeyecek bir tek şarkılar var; arkanızı dönmeyin.

Bu mevsim; günlerden bir gün, yaz olacak.