bazenöyleolur

Kendimi bile çizmiştim kahraman olurum umuduyla.

juin 2012 Arşiv

Canı Sıkılan İnsandan Kork

Tek canı sıkılan, sıkıntıdan patlayan, ne yapacağını bilmeyen tek ben değilimdir eminim. Ama herkes bir yerlere saklanmış bulmamızı istemiyorlar gibi. Yine de oralarda bir yerlerdesiniz, çıkın ortaya.

Hayatta en büyük hastalık hiçbir şey yapmama hastalığıymış. Bizzat şu günlerde yaşayarak görüyorum. Çağımızın en büyük vebası kesinlikle hiçbir şey yapmadan yaşamak… Hayatımı o kadar hızlı yaşamaya, o kadar dolu geçirmeye alışmışım ki şu günleri böyle bunalımlı geçiriyorum. O kadar yoğunken ne zaman bitecek bunlar, ne zaman kafamızı dinleyeceğiz, ne zaman sakin bir hayatım olacak diye çıldırıp duruyordum. Meğersem o günler en güzel günlerimmiş.

Annemin dediği gibi sakin günler geçirmek bana göre değil. İlla ki bir şeylerle uğraşmalıyım. Yoksa amaçsız amaçsız ortalarda dolanmaktan bunalıma giriyorum. Bu böyle olmuyor bari bir iki sanatsal şeyle uğraşayım dedim. Benim için farklı bir alan, babam için ise bitsin artık bu çile moduna dönüştü.

Çıkarttım tüm t-shirtlerimi orası burasını kesip yeni modeller çıkartmaya başladım. Gittim gerekli birkaç malzeme de aldım. Makasımı alıp yakalarını, kollarını, eteklerini her bir yerlerini keserek sanatsal bir çalışma kattım ortaya. Tüm günümü onlarla gerçekten çok güzel geçirdim. Biraz daha internette model çeşitlerini gezinmeliyim diye düşünüyorum. Daha farklı nerede absürd şey var onu bulmalıyım. Hatta hemen yapamayayım böyle günlerce uğraşayım istiyorum.

Bugün tam olarak panayır alanına çevirdiğim odanın kapısında dikilen babamın şaşkınlığını doğal karşılıyorum. Sonuç olarak tek boş yer yok ve her şey kumaş çöplüğüydü.

-O benim t-shirtüm değil mi?

-Ya baba, hiç giymiyordun tamam mı? Orada eskisin kalsın mı? Ben giyeceğim artık.

-Ne diyorsun?

-Baba istemiyorsan söyle geldiğim gibi giderim. Bir t-shirtü bana çok görüyorsun.

Büyük taarruzu duygusal atakla atlattığımı düşünürken birden yine bir soru geldi.

-O senin daha dün aldığın t-shirt değil mi?

-Ya baba kesmek için xxl aldım ben onu.

Sonra annen gelsin de bu odayı görsün bittin sen bakışı attı ve uzaklaştı. Ben de sanatıma boyalarla devam ettim. Bir ara pantolonlarımı da kesip kapri ya da şort falan yapayım dedim ama babamın birden çok üzerine gitmemek gerek diye düşündüğüm için onu bir süreliğine erteledim.

Bu arada bilgisayarım hala gelmedi. Yedek parça bekleniyormuş. Bilgisayar gelmeli dedikçe gelmemekte inat ediyor. Gezinin ertelenmesini istemiyorum, inat etme de gel artık. Hayır babamlar da bilmiyor serviste olduğunu. Ben dokunmadım desem de inanmayacak ki. Tüm her şeyi bozmakla yükümlüyüm zaten. Ben bu evde olmasam bile bozulan her bir şeyden ben sorumlu olabilirim. Tamam geçmişim pek parlak değil ama insaf ya.

Ben bunları böyle düşünürken babam elinde kocaman bir kumaşla geldi ve al sana sanat dedi. Şimdi tüm her şeyi rahat bırak ve bu kumaşla ne yapıyorsan yap dedi. Sanki ben kumaştan dikerek yeni şeyler yapabileceğim. Sanatımın en güçlü gününde babam tarafından dibe vurmuş bir şekilde buralara kadar geldim.

Sanatıma dokunma baba! 🙁

 

Yarın da sabahın köründen başlayayım bari düğünlere hazırlanmaya. Yoksa nasıl geçecek bu zaman.

Nevrotik Kırıklar

Zamansız kırılan şeyler iç acıtıyor. Hediye edilecek olan kristal şarap kadehinin, hediye paketi yapılırken kırılması ya da her şeye hazır bir kalbin tuzla buz olması gibi. Yaşam bizi her zaman kırmızı balonlarla sürprizlere maruz bırakmıyor, damağımızda acı tat bırakacak bir aramoyla bizi beklenmedik bir anda tartıyor. Terazinin kefesinde; acının ve zevkin birleşip dudaklarınıza değmesiyle, gözlerimizden yağan yağmurlar bir oluyor.

Lütfen, rica ediyorum tadı damağımda kalan şarabı, parçaları avuç içimi kanatan aramoyla kıyaslamayınız. Çünkü farklı şeylerden bahsediyor, farklı şeyler dile getiriyorum. Hatta gün gelir de dile gelir diye; herkesin sakladığı o baklayı, dilimin üzerine çıkartıyor ve sıcak bir şarap ile içimin derinliklerine gönderiyorum. Bulunmasını istediğimde bile iç kanamalar geçirtecek ve nevrotik soluklanmalara neden olacak düşüncelerimin; antidepresanlarla uyuşmasını seyre dalıyorum.

Bir. İki. Üç.

Sus, şimdi.

Ahh, bu bloggerdan bozma yazar bozuntusu, bir gece vakti; iç kanamalarını şarapla deşerken sargı bezleriyle hayal kırıklıklarını sarıyor. Küfürbaz serserilerin ağızlarındaki lakırdıları bir prenses edasıyla kibarca tükürüyor yine de öfkesini dindiremiyor. Krizi gelen eroinman sürtükleri gibi nöbet geçiriyor ve aklına gelen her şeyi mürekkebe boyuyordu. Ahh bu yazar bozuntusunun çehresi bile vücudundan bitap düşmüşken hala seyircilere son kanatlarını çırpıp, gövde gösterisi yapıyor.

Parmaklarının arasında yitirdiği orkideyi, yaşatamayacağını bildiği halde defalarca gözleriyle suluyor. Sonra da en sevdiği melodiyi kanlı gözlerle mırıldanıp, perdesinin arkasına saklanıyordu. İç kanamalarını durduramıyor, damarlarından fışkıran ızdıraba orkideyle bile son veremiyor. Ahh, ayakta durmaktan bile acizken, kelimeleri yaşama dizerek cümleler kuruyor ve son günlerini şuursuzca teslim ediyordu.

Otuz. Otuzbir. Otuziki. Otuzüç.

Konuş, şimdi.

Ve siz bayım!

Karanlık çoktan çökmüşken yüreğime; bir zamanlar maviliğinde irkildiğim arzularımı şehvetle sana sunmak istediğimi düşünüp, başıboş insanların gezdiği tenha sokakların birinde, kokuşmuş pişmanlıklarını yaşamaya mahkum olacaksın. Ben ise kanayan yaralarıma pansuman yaptırırken, cımbız ile batan kırıkları çekeceğim. İşte o vakit, senin hayatımdan siktir olup gitme vaktinin habercisidir.

4 Temmuz’da Yoldayız

Geziye karar verdikten sonra araya o kadar çok şey girdi. Bahar şenlikleri, sınavlar, projeler, taşınmalar ve son olarak da bütler girdi. Bir de Okan’ın bütlerinin çok geç bitmesi söz konusu oldu. En son neler diyordum size hatırlamıyorum bile. O arada taşındım derken Çorlu’ya geldim. Tam her şeyi ayarladım derken bu sefer de laptobu servise gönderdim. İnsanın kendi bilgisayarı gibisi yok. Klavye bile bir yabancı…

O süre zarfında defalarca tema değiştirdim. Kiminiz gördü, kiminiz hiç görmedi şekilden şekile girdi blog. En sonunda bu temada karar kıldım. Sade, hoş ve zarif; kadınlar gibi. Henüz eksiklikleri var ama birkaç güne tamamlanır diye bekliyorum. O sırada da laptobum gelmiş olur.

Gezi için kimler geliyor, kimler gidiyor hep bir karışıklık oldu. Hülya da çıkan planlar nedeniyle onun gelmesi kesin olarak tarihe karıştıktan sonra Okan’ın Amerika vizesini bekledik durduk. Tamam itiraf ediyorum, beklemedim. Çünkü vizenin çıkmayacağını başından beri hissediyordum. Nitekim Amerika geçen hafta kesin olarak Okan’a ikinci reddi verdi. Bu duruma üzüldüğümü de sevindiğimi de söyleyemem.

@martiikanadi Sevil var bir de. Kendisi bize biz yola çıktıktan birkaç gün sonra eşlik edebilecek. Tam emin olmamakla beraber ayın 8’inde bizim bulunduğumuz şehirde buluşacağız. Bu arada Temmuz 14 Sevil’in doğum günü. Doğum gününü nerede ve nasıl kutlayacağımızı onun kadar ben de merak ediyorum.

Anadolu Ulaşım’dan Ervin Bey’e de ayrıca teşekkür ederiz. Başından beri her türlü soru ve sorunumuzda yardımcı oldu. Biz sormaya o yanıtlamaya bıkmadı. 🙂 Kaç kez aramalarımız toplantılarına denk geldi. Hele o son logo olayında bir türlü aramalarımız birbirine denk düşmedi. En son rotayı da kendisine gönderdik.

Evet, rotayı belirledim. Belirlerken ne kadar çıldırdığımı ne kadar anlatsam ifade edemem. Kafayı tam anlamıyla yediğim saatlerden biriydi. Hatta kaç tane çizgisiz dosya kağıdı, kaç harita, kaç Atlas ortaya açtığımı tahmin edemezsiniz. Fotoğrafını çekmiştim ama kart okuyucu bozulmuş, ekleyemiyorum buraya. Okan’ı arayıp isyan modunda ona da kafayı az yedirtmedim. Hayır, ben öyle istemiyorum böyle olacak diye haritayla inatlaşıyorum. Anadolu Ulaşım’ın sayfasında krizlere giriyorum. En sonunda her şeyi bir kenara fırlatıp dışarı çıktım.

Geldiğimde tüm kağıtları fırlatıp uyudum. Öbür gün sakin kafayla kendimi odaya kapatıp kola ve müzik eşliğinde çok kısa sürede sorunsuz bir şekilde bitirdim. Ohh be oh dedim. Hatta emin olmak için tekrar tekrar kontrol ettim. Dün o kadar uğraşıp bir türlü yerleşmeyen boşluklar diğer gün hemen yerleşince evde yamyam dansı yapmaya başladım.
Az kaldı sanki?

Beklenmeyen Misafir

Suyun kaynamasını beklerken bir yandan da elindeki dergiyi karıştırıyordu. Zil çaldığı anda yerinden irkildi. Kapının dürbününden baktığında yüzü kireç gibi oldu. Nereden bakarsa baksın o çift gözü her yerde tanırdı. Kapıyı açmadan önce karşısındaki aynaya baktı ve tokasının arasından çıkan saçlarını düzenledi.

Sanki onu bekliyormuş edasıyla kapıyı açıp hoşgeldin dedi. Gelebilir miyim diye sorduktan sonra sorusunun cevabını almadan çoktan ayakkabısını çıkartmaya başladı. mutfağa geçerken kendime kahve yapıyordum, sen de ister misin diye seslendi. Evet, ama üçü bir arada olsun diye ekledi.

Adam salona şöyle bir göz gezdirdi. Kendinden izler aradığı o kadar belliydi ki dayanamayıp sordu.

-Şu köşede ev hediyesi olarak aldığım vazo yok muydu?

Elinde iki fincanla salona girerken;  komşunun kızı kırdı diye cevap verdi.

-Kapıyı başkasının açacağını tahmin ediyordum. Seni beklemiyordum. Taşınmış olacağını düşünüyordum.

-Evimi hep sevmişimdir bilirsin.

Neden burada olduğunu sormak istiyor ama bir türlü kelimelere dökemiyordu. Bu şehirde, bu evde, şu an onun salonunda ne arıyordu. Adam, kadının aklından geçenleri az çok tahmin ediyordu. Kadın kadar heyecanlıydı ama rahat davranıyordu. Birkaç iş görüşmem var, dün geldim. Yolumda buradan geçince bakmak istedim dedi.

Kadın kahvesinden bir yudum aldı. Gözlerini ondan uzak tutmaya çalışsa da başaralı olamıyordu. Saçlarını artık eskisi gibi taramadığını fark etti. Gözleri de çok yorgundu. Onu incelerken aslında bir zamanlar onu ne kadar çok sevdiğini hatırladı. Ne zamandan beri üçü bir arada içtiğini, saçlarını ne zamandır böyle taradığını, kravatanı ne zamandır çizgili kullandığını sormak istedi.

-Sen nasılsın? Neler yapıyorsun? diye sordu adam.

-Eski işimden ayrıldım. Kendime daha çok vakit ayırabileceğim daha iyi bir yere başladım.

-Orası zaten seni çok yoruyordu. Senin için doğru bir karar olmuş.

-Zamanla her şeyi fark ediyorsun.

Adam sustu. Kadın devam etti.

-Sahi bir kızın olmuş. Tebrik ederim.

-Teşekkür ederim. Çok çabuk büyüyorlar, kocaman oldu. Seni ne zaman evlendiriyoruz?

Kadın daha birinci düğümü çözememişken ikincisi daha ağır geldi. Yok diyemedi. Senden sonra hayatıma doğru düzgün hiçbir adam giremedi. Senden sonra kollarımın arasında kimseyi büyütemedim. Hiç kimseye sana baktığım gibi bakamadım diyemedi. Bunları çoktan aşacak yıllar girmişti araya. Gözlerinin dolmaması için tanrıya dua ederken, evlenmeyi hala düşünmüyorum ama hayatımda biri var. Böyle çok mutluyuz dedi.

Sanki yıllar önce bu kapıdan çıkıp giden o değilmiş gibi şimdi geçerken uğradığında her şeyin bıraktığı gibi olmasını bekliyordu. Kadın zamanın tüm gücünden yararlanmış ve dimdik ayaktaydı. Yıllar önce gelmiş olsa bu kadar kararlı karşısında duramazdı. Gözyaşlarına çoktan boğulur, bunu bize neden yaptın diye sorardı. Hatta onu bırakmaması için yalvarabilirdi.

Kadın ayağa kalkıp çekmeceden bir albüm getirdi. İşte bu. Belki zamanla beni evliliğe ikna eder dedi. Adam fotoğrafa baktı. Yabancının kollarındaki kadının gülümseyişini, dudak kenarındaki gamzesini, gözlerindeki geçmişi gördü. O yabancı yerine o fotoğraftaki ben olmalıydım diye düşündü ama sesini çıkarmaya hakkı yoktu.

Adam kahvesini bitirdi ve artık gitmesi gerektiğini söyledi. Birbirlerine son kez sımsıkı sarıldılar. Buruk ses tonlarıyla, birbirlerine arada görüşelim diye yalan söylediler. İkisi de bir daha ne zaman karşılacaklarını bilmiyorlardı. Adam merdivenlerden indi ve gitti. Kadın odasına gidip ev hediyesi olarak aldığı vazonun içinden eski fotoğrafları ortaya döktü. Dayanamadı balkona çıkıp seslenmek istedi. Balkona çıktığında adam çoktan arabayla köşeyi dönmüştü.

Adam geçen yıl boşandığını, onu sevmekten hiç vazgeçmediğini ve bu şehre sırf onun için geldiğini söyleseydi. Kadın da arkadaşıyla çektirdiği fotoğrafı sevgilisi diye göstermeseydi belki de şu an ikinci kahveyi içiyorlardı.

Birbirlerini yıllar sonra ilk ve son görüşleri oldu. Adam kızını da alıp yurtdışına yerleşti. Kadın hala köşeyi dönmeden ona yetişebilseydi ne olurdu onu düşünüyor.

Beklenmeyen Misafir

Suyun kaynamasını beklerken bir yandan da elindeki dergiyi karıştırıyordu. Zil çaldığı anda yerinden irkildi. Kapının dürbününden baktığında yüzü kireç gibi oldu. Nereden bakarsa baksın o çift gözü her yerde tanırdı. Kapıyı açmadan önce karşısındaki aynaya baktı ve tokasının arasından çıkan saçlarını düzenledi.

Sanki onu bekliyormuş edasıyla kapıyı açıp hoşgeldin dedi. Gelebilir miyim diye sorduktan sonra sorusunun cevabını almadan çoktan ayakkabısını çıkartmaya başladı. mutfağa geçerken kendime kahve yapıyordum, sen de ister misin diye seslendi. Evet, ama üçü bir arada olsun diye ekledi.

Adam salona şöyle bir göz gezdirdi. Kendinden izler aradığı o kadar belliydi ki dayanamayıp sordu.

-Şu köşede ev hediyesi olarak aldığım vazo yok muydu?

Elinde iki fincanla salona girerken;  komşunun kızı kırdı diye cevap verdi.

-Kapıyı başkasının açacağını tahmin ediyordum. Seni beklemiyordum. Taşınmış olacağını düşünüyordum.

-Evimi hep sevmişimdir bilirsin.

Neden burada olduğunu sormak istiyor ama bir türlü kelimelere dökemiyordu. Bu şehirde, bu evde, şu an onun salonunda ne arıyordu. Adam, kadının aklından geçenleri az çok tahmin ediyordu. Kadın kadar heyecanlıydı ama rahat davranıyordu. Birkaç iş görüşmem var, dün geldim. Yolumda buradan geçince bakmak istedim dedi.

Kadın kahvesinden bir yudum aldı. Gözlerini ondan uzak tutmaya çalışsa da başaralı olamıyordu. Saçlarını artık eskisi gibi taramadığını fark etti. Gözleri de çok yorgundu. Onu incelerken aslında bir zamanlar onu ne kadar çok sevdiğini hatırladı. Ne zamandan beri üçü bir arada içtiğini, saçlarını ne zamandır böyle taradığını, kravatanı ne zamandır çizgili kullandığını sormak istedi.

-Sen nasılsın? Neler yapıyorsun? diye sordu adam.

-Eski işimden ayrıldım. Kendime daha çok vakit ayırabileceğim daha iyi bir yere başladım.

-Orası zaten seni çok yoruyordu. Senin için doğru bir karar olmuş.

-Zamanla her şeyi fark ediyorsun.

Adam sustu. Kadın devam etti.

-Sahi bir kızın olmuş. Tebrik ederim.

-Teşekkür ederim. Çok çabuk büyüyorlar, kocaman oldu. Seni ne zaman evlendiriyoruz?

Kadın daha birinci düğümü çözememişken ikincisi daha ağır geldi. Yok diyemedi. Senden sonra hayatıma doğru düzgün hiçbir adam giremedi. Senden sonra kollarımın arasında kimseyi büyütemedim. Hiç kimseye sana baktığım gibi bakamadım diyemedi. Bunları çoktan aşacak yıllar girmişti araya. Gözlerinin dolmaması için tanrıya dua ederken, evlenmeyi hala düşünmüyorum ama hayatımda biri var. Böyle çok mutluyuz dedi.

Sanki yıllar önce bu kapıdan çıkıp giden o değilmiş gibi şimdi geçerken uğradığında her şeyin bıraktığı gibi olmasını bekliyordu. Kadın zamanın tüm gücünden yararlanmış ve dimdik ayaktaydı. Yıllar önce gelmiş olsa bu kadar kararlı karşısında duramazdı. Gözyaşlarına çoktan boğulur, bunu bize neden yaptın diye sorardı. Hatta onu bırakmaması için yalvarabilirdi.

Kadın ayağa kalkıp çekmeceden bir albüm getirdi. İşte bu. Belki zamanla beni evliliğe ikna eder dedi. Adam fotoğrafa baktı. Yabancının kollarındaki kadının gülümseyişini, dudak kenarındaki gamzesini, gözlerindeki geçmişi gördü. O yabancı yerine o fotoğraftaki ben olmalıydım diye düşündü ama sesini çıkarmaya hakkı yoktu.

Adam kahvesini bitirdi ve artık gitmesi gerektiğini söyledi. Birbirlerine son kez sımsıkı sarıldılar. Buruk ses tonlarıyla, birbirlerine arada görüşelim diye yalan söylediler. İkisi de bir daha ne zaman karşılacaklarını bilmiyorlardı. Adam merdivenlerden indi ve gitti. Kadın odasına gidip ev hediyesi olarak aldığı vazonun içinden eski fotoğrafları ortaya döktü. Dayanamadı balkona çıkıp seslenmek istedi. Balkona çıktığında adam çoktan arabayla köşeyi dönmüştü.

Adam geçen yıl boşandığını, onu sevmekten hiç vazgeçmediğini ve bu şehre sırf onun için geldiğini söyleseydi. Kadın da arkadaşıyla çektirdiği fotoğrafı sevgilisi diye göstermeseydi belki de şu an ikinci kahveyi içiyorlardı.

Birbirlerini yıllar sonra ilk ve son görüşleri oldu. Adam kızını da alıp yurtdışına yerleşti. Kadın hala köşeyi dönmeden ona yetişebilseydi ne olurdu onu düşünüyor.

Günün İlk Işıkları

Sabahları diyordum gözlerini dinç açmak herkesin harcı değil. Bir zamanlar bunu en güzel ben başarabiliyorum diye iddia edebilirdim. Mesela o günlerde; sabahın köründe, günün ilk ışıkları penceremden yatağıma süzülürken dinç bir şekilde kalkıp hazırlanırken şarkımı açıyordum. Kahvaltıyı oldum olası hep atlardım ama o günlerde saatlerce yürüyüş yaptıktan sonra güzelce kahvaltı yapardım. Sonuçta uzun bir yürüyüşten sonra sahilde dergimi okurken, çayımın şekerini eritirken yanında elbette kahvaltı güzel giderdi.

Böyle böyle kendini güne hazırlıyorsun aslında. Günün o kısmından sonrası kötü de geçse elinde güzel bir sabah oluyor. Her gece yatağımızın kenarına biriktirdiğimiz gözyaşı mendilleri, sabah çöpün dibini boyluyor. Yeni bir gün umuduyla adım atıyorsun ve aslında her şey birer yinelenmeden ibaret oluyor. Ziyanı yok, her şey mükemmel olmak zorunda değil. Biraz iyi olsun yeter.

Bir de bazıları daha şanslıdır mesela. Günün ilk ışıklarını sevgilinin kollarında selamlıyordur. Sevgilinin verdiği mutluluğu güzel bir kahvaltı ile süsleyip hiç bitmeyen enerjileriyle sohbet ediyorlardır. Bazen düşünürüm insan sabah sabah konuşacak ne bulabilir ki diye. Oysa biraz daha içine girince anlayabiliyorsun. Aslında en canlı konular günün ilk saatlerinde konuşulabiliyor. Bu şanslı insanlar da o saatleri çok güzel değerlendiriyor. Hepimiz bir dönem tattık o zevki ve bazılarımız hala tatmaya devam ediyor. Bir de hiç tatmamış insanlar var. Onlar bu dediklerimi anlayamaz. Anlamalarını da beklemiyorum.

Sevgiliyle olan şansı şuraya bırakalım. Hatta mümkünse bir süre şanslı olanların üzerine örtü örtelim.  İnsan yalnız da günün ilk ışıklarının tadına bakabilir. Doyasıya içine yeni günü çekebilir ve kendini şımartabilir. Çoğu zaman yapmıyoruz bunu. Mesela ben o günlerde güne çok güzel başlıyordum. Belki mutsuzdum, belki keyifsizdim ve belki çok yalnızdım ama günün o saatlerinin keyfini çıkartıyordum. Günlerim kötü geçiyordu, kimseye tahammül edemiyordum. Böyle de dediğimde sanki şu an her şey bambaşkaymış bir havası vermiş oldum. Değil. Ama konumuz da bu değil zaten. Sabahlarım çok güzel diyordum ve günün sonrasında hiçbir şey yapmıyordum. Sonra gece bugün yine kötüydü her şey ve yine her şey gereksizdi diye sitem ederken, birden sabah yürüyüşlerim aklıma gelirdi. O güzel kahvaltı, sessizlik ve yalınlık aklıma geldikçe bugün yine güzel bir gündü diye günü kendimce kapatıyordum. Belki şimdi günlerim o günlere oranla daha güzel geçiyor ama hep bir eksiklik yaşıyorum. İşte o eksikliği bugün, salonun penceresinden güneş ışıklarının yüzümü okşamasıyla fark ettim.

Dün gece Zanzi’de keşfettiğim bir derginin sayılarına göz gezdirirken, bir yandan da Mustafa’nın verdiği hanımelleri bitirmeye çalışırken babamın Pazar sabahlarını şimdi daha iyi anladım. Biz uyurken hiç üşenmeden kalkıp simitleri alan babamın Pazar sabahlarına verdiği önemi bugün tam da şu anda anladım. Kahvaltı keyfi denilen bir şey var ve hala bir çoğumuz bundan habersiziz.

Belki yarın yine kahvaltıyı atlayacağım ama biliyorum ki atladığım için çok şey kaybedeceğim. Belki de günümün kayda değer olmaması finallerden değil de kahvaltıyı atladığımdandır. Bilemiyorum, siz de bilemiyorsunuz. O yüzden gelin deneyelim. Mesela siz bana sokak simidi alın ama sıcak olacak ve kesinlikle pastane simidi olmayacak, ben çay koyayım sonra peyniri çıkartalım. Televizyonumuzu açalım, kanalları gezelim ve sabah sabah bir şey olmadığından şikayet ederek müzik kanalında duralım. Çayımızı karıştırırken çıkan ses, şarkıya eşlik etsin. Günün sonrasında neler yapacağımızı konuşalım ya da gündemi şikayet edelim. Simidin tazeliğinden söz edelim, hiç olmadı ben kesin kahvaltıyı hazırlarken bir şeyi eksik koymuşumdur, onun üzerine gülüşelim. Güneş ışınları odayı süzsün, masadaki çataldan yüzümüze yansısın ama o an’ı yaşayalım.

 

Hanımellerimi yiyeyim, karışık meyve suyum eşliğinde.

Karikatürize

Hiç olmadığı kadar çok olduk bu hayata. Gerekli gereksiz ne varsa sıkıştırdık beynimize hatta yetmedi kalbimize sıkıştırdık tüm kirli düşünceleri. Sonra da en yakınımıza, neden bu kadar boğuluyoruz diye feryat ettik. Küçük ve anlamsız kayıplara bile haddinden fazla değer vererek kendi canımızı daha çok acıttık. Çünkü hiç olmadığı kadar çoktular hayatımızın köşesinde. Her şeyi olduğu gibi onları da kaybettikten sonra fark ettik. Nefes almak için böylesi daha kolaydı.

Ne diyordum? Hatırlamıyorum. Neyse, önemi de yok zaten. Sizin de önem verdiğinizi düşünmüyorum.

Yaşadığımız karmaşalar ya da kurguladığımız onca yaşam bizim kontrolümüzden çıkarak canımızı sıkmaya başlayabiliyor. Sonra da buna bir suçlu arıyoruz ve bu konudaki usta yeteneğimizle hemen kendimize bir kurban buluyoruz. Çünkü aynanın karşısına geçtiğimizde asıl suçluyla karşı karşıya gelmekten korkuyoruz. İnce titizlikle işliyoruz kanımıza yalanları.

İyi yanlarımızı sarıp sarmalayıp koltuk altımıza alıp siktir olup gitmek istiyoruz çoğu zaman. Biri de karşımıza geçip cehennemin dibine kadar git demiyor. Tuhaf, kal diyen de olmuyor. Her şeyi birbirine katıyor, yanaklarımızı suluyoruz. Hiçbir zaman olmadığı gibi yine çözüm olmuyor ama kabul edin, rahatlatıyor. Sonra başa dönüyoruz ve yine siktir olup gitmek istiyoruz. Belki nehir her seferinde farklı nehirdir ama bizim düşüncelerimiz hep aynı düşünceler. Ara sıra dolaşmaya çıkıyor hatta ileriye gidip terk ediyor ama sonra yine ait olduğu yere dönüyor. Bazen de pusuya yatmış onu çağırmanı bekliyor. İşte yine o zaman cehennemin dibine kadar git diyen olmuyor. Yalan sevgi sözcükleriyle birbirimizi kandırmaktan başka bir şey yapmıyoruz.

Hadi ama biraz olsun kabul edin. Hepimizin bir kenarında isyan etmeyi bekleyen ergen nöbet tutuyor. Yaptıklarımıza, yaşadıklarımıza, aşka, sevgiliye hiç olmadı hayata isyan etmek için görevlendirilmişiz gibi. Ara sıra.

Sizi de yazıya katarak kendimle konuşuyorum yoksa burası işte ne olacak ben de bilmiyorum. Belki eskisi gibi arada sırada gelir böyle yazarım. Belki de burası benim cehennemim olur ve bir gün biri de cehennemin dibine git der; ben de tasımı tarağımı toplayıp buraya gelirim. Hayır, hiçbir şeyimi yanıma almadan; çırılçıplak ve yalın ayak buraya gelir sonra da nefes alırım.

Şarap yoksa su var.

Su gibi lezzetli ol.

 

– Bugün çok yalnızsın.

– Yarın da çok farklı olmayacak.