bazenöyleolur

Kendimi bile çizmiştim kahraman olurum umuduyla.

novembre 2015 Arşiv

Başka kıyılara vuralım mı? Ne dersin?

Şarkı için buraya alalım.  

Oysa her şey başka olabilirdi. Huzuru aramadan, huzur bana gelebilirdi. Çok sevip mutlu olabilirdim. Ayaklarım yerden kesilebilir ve belki de karnımdan kelebekler uçuşarak gökyüzünde dans edebilirlerdi. Buna inanmak belki de nefes almaktı. Birçok şeye yeniden başlayabilirdim ki bunu yaparken her defasında en başa döneceğimi bilirdim. Çabaladım. Kendimden çok çabaladım.

Olmadı. Yine olmadı. Zaten hiçbir zaman olmuyor. Olmayanların ne olduğunu ise hala bilemiyorum. Kayboluyorum ve nefes almayı unutuyorum. Göz göre göre unutturuyorlar monsieur. Ben de isterdim elimize kahveleri alıp güzel yarınlardan bahsedelim. Ama şimdi sormak istiyorum; “HANGİ YARINLAR?” Yarına doğru koşarken bugünü kaybettiğinin kimse farkında değil. En çok da ben… Ertelemelerim ayaklarıma dolanana kadar görmezden gelmek daha az canımı acıtıyordu. Hepimiz zaten böyle kırık değil miyiz monsieur?

Biraz düşüncelerimden ve hislerimden tatil istiyorum. Biraz olsun izne ayrılıp kendimi terk etmek istiyorum. Zaten her şeyi terk etme hissiyle bütün bedenim kavruluyor. Gittim yerden bile gitmek isteyecek kadar gözüm dönüyor ara sıra. Kısa bir sürede kendime gelip uyuyorum. Çünkü uyuyunca yeni bir gün başlıyor ve her gün yeni bir umutla gözlerimi açıyorum. Ben bu kadar umut ederken hala nasıl bu kadar umutsuz olabilirim?

Soruları bir kenara bırakıp artık başka kıyılara vurma vakti geldi de geçiyor bile. Ben artık başka kıyılara doğru yol alıyorum. Böylesi daha iyi. Çok daha iyi.