Küçük hikayelerimiz ama büyük mutluluklarımız vardı.
O kırmızı kalın çorabı ona kim giydirdi?
Benim sırtımdaki uyumsuz çantayı kim taktı?
Peki ya seneye de giyer diye alınan elbiseler…
Birbirine dokunan ve her karede büyük gülümsemeler sunan lezzetler.
Alakasız olan onca renkli bakışlar.
Ama hep iç içe olan yaşamlarımız.
Sonra her şey değişti.
Zaman herkesi başka yerlere savurdu.
Dağınık, parça ve kopuk yaşamlar sundu.
Kalın çoraplar değişti.
Yavaş yavaş çantalar değişti.
Elbiselerin değişimi de onları takip etti.
Ve en sonunda da biz değiştik.
Hikayelerimiz büyüdü ama mutluluklarımız küçüldü. 
Olsun.
Yine de anılarımızı tazeleyebiliyoruz.
Kopmayan bir bağ var arada.
Görünmüyor ama hissediliyor.