Olası tüm şeylerden sıkılıp farklı şeylerin arayışlarına giriyoruz. İtiraf etmeliyim ki çoğu zaman da bu farklı şeyleri bulamıyoruz. Ancak öyle bir arayışa girişiyoruz ki başını sonunu kaçırıyoruz. Bu yüzden de sıkıntımızı bulamadığımız bu yeni şeyler geçirdi sanıyoruz.

Sorun en başından beri bizde değil mi? Sevdiğimiz her şeyi bıkana kadar tüketiyoruz. İnsan bıkana kadar bir şarkıyı dinlememeli, görmek istemeyecek kadar en sevdiği elbisesini giymemeli ya da kusacak kadar o en sevdiği tatlıyı yememeli… Hepsini yapıp sonra da sıkıldık diyoruz. Bunu ilişkilerimizde dâhi yapıyoruz. Sıkılacak kadar ilgi gösteriyoruz. Böylece hem karşımızdakinin boğulmasına hem de kendimizin sıkılmasına neden oluyoruz. Hoş olmuyor, uzaklaşıyoruz.

Bir şeyleri sıkılacak kadar çok sevmeyin. Az sevin, araya başka tatlar katın. Aromasını eksik bırakmayın. Hatta kendinize ana yemek olarak sunun. Öğrenci işi yaklaşıp ara sıcakları atlamayı alışkanlık hâline getirmeyin.

Artık şarkıları bıkana kadar dinlemiyorum. Jehan’ı bile artık eskisi gibi dinlemiyorsam tüketene kadar çok sevdiğim içindir. Sıkılanana kadar sabah akşam dinlediğim içindir. Ara vermek gerekiyor eski şeylere. Bu yüzden yapmayalım, sevdiğimiz şeylerden sıkılmayalım.

Sevdiğimiz şeyleri bir oyuncak gibi koltuğun arkasına fırlatmayalım;
hiç yakışmıyor bizim gibi insanlara.