Sabahları kalkıyorsun, günü kovalıyorsun ve akşam gelip biraz internette geziniyorsun. Araya renk olsun diye birkaç kitap, birkaç film katıyorsun. Biraz daha ilginçleştirmek istersen şehir değiştiriyorsun. O da olmadı sahile iniyorsun. Ama ne olursa olsun gece başını yastığa koyduğun zaman koca bir hiçlik duygusuna bürünüyorsun. Zamanla hiçlik hissizliğe karışıyor ve sen nerede neyi kaçırdığını bile anlamıyorsun.

Hafızanı zorlamaya başlıyorsun. Saçlarını her sabah kırmızı renkli tarakla mı yoksa mavi tarakla mı tarıyordun anımsamıyorsun. Acaba kırmızı ile bordo arasındaki ruj mu her günkü rujundu yoksa elin hangisine giden miydi? Alışkanlıklar alıp başını giderken aslında hangisi senin seçimindi hiç düşünüp tartıştın mı? Her gün yaptığın aynılaşmış onca şey birer alışkanlıktan öte hiçbir şey değilse orada durup biraz değişiklikler yapmak istemez miydin?

Çok düşünme. Çünkü her tartışmanın sonucunda yine aynı cevap yaşanacak. Sen isyan ettiğin, bıktığın, şikayet ettiğin ne varsa her sabah uyandığında onları yapmaya başlayacaksın. Üzülme, eğer gerçekten istersen bir şeyler farklılaşabilir. Bir şeylerin değişmesi senin onu ne kadar çok değişmesini istemenle doğru orantılı olarak artıyor. Her ne kadar içler dışlar çarpımında araya birçok tutku ve arzu girse de alışkanlıklar değişebiliyor.

Çok düşünme. Çünkü ne zaman çok düşünmeye başlarsan hiçbir şey olmuyor. Harekete geç. Belki de hayatının en önemli iki kelimesi bu olmalıydı. Bir yerlerde eğer yanlış yaptığını düşünüyorsan bu yüzden olabilir. Harekete geçmeye başlamak ve üşenmek arasında kaybolup gidiyorsun. Adım atacağın anlarda durup bekliyorsun. Bekleme. Hepsi bu.

Kafan karışıyor tahmin edebiliyorum. Alışkanlıklarına bile güvenemiyorsun. Yeri geliyor kendine güvenemiyorsun. Bir şeye güven. Bu her ne olursa olsun ona inan. Tutku olur, bir adam olur, bir kadın olur. Sımsıkılı sarılıp her şey geçti dediğinde geçeceğini inandığın bir dayanağa tutun. Yeri gelecek en çok canını o acıtacak diyenler olacaktır. Doğruluğu kadar genellemesi de çok yanlış olabilir; bu hataya düşme.

Hayat tuhaf. Hissizlik denizinde boğarken, hiçlik okyanusunda yelken açtırıyor.

– Anladın mı Tuğba?

– Anladım Tuğba.