İnsanlara olan güvenimi sorguluyorum boş zamanlarımda. Yani şöyle bir bakınca pek bir boş zamanımda görünmüyor ama sırf bunu düşünmek için özel bir zaman ayırıyorum. Hayatımızda olan sevdiğimiz insanlara ne kadar güveniyoruz bilemiyorum. Gözlerimin önüne koca bir boşluk beliriyor ve doldurulamıyor.

İnsan yeri geliyor; kendisine güvenmiyor. Bir başkasına nasıl güvenebilsin?

Her ikili ilişkinin içerisinde bir güvensizlik söz konusudur. En yakın arkadaşınız olsun, sevgiliniz olsun, komşunuz olsun ama hep bir güvensizlik söz konusudur. Sadece bu dile getirilmez ve beynin arka taraflarına gönderilir. Ancak en ufak bir şeyde bir dürtü olarak karşımıza çıkar. Hep bir kuşkuculuk; acabalar ve belkiler kol gezer.

Güven üzerine kurulmayan ilişkiler yıkılmaya mahkumdur gibi birçok beylik laflar edilir. Gerçekten ne kadar güveniyoruz ki karşımızdakine? Her şeyi nasıl teslim edebiliyoruz? Bunu ne kadar yapabiliyoruz? Hadi yaptık diyelim her seferinde hayal kırıklığına uğranmayacak mı? İnsanlara çok fazla inanıp hayal kırıklıklarına kendimiz zemin hazırlıyoruz. Zaten güveniyormuş gibi hissettiriyoruz ancak hepimiz güvensizlik duygusunun etkisi altındayız. Beklentiyi ne kadar düşük tutarsak o kadar çok kendimizi güven altında hissediyoruz.

İnsan kendine olan güvenini ve inancını yitirmemelidir.